Kara

In Kara heb ik een kamer gevonden in hotel 'La Douceur'. Een geweldig hotel, het beste tot nu toe! De kamer is schoon, en alles functioneert naar behoren. En dan is er ook nog eens een heel goed restaurant waar ik bij mijn ontbijt weer eens echte koffie heb gedronken. En het is alleszins betaalbaar; de kamer kost CFA 8000,-, ca. ? 12,- en mijn ontbijt was CFA 1000,-. Prima vertoeven hier.
Het hotel ligt op loopafstand van het centrum van Kara waar ik een fantastisch terrasje heb ontdekt; de drankjes zijn er koud en je vindt er makkelijk een plekje in de schaduw van de bomen, een fris briesje maakt het compleet. Een ideale plek dus om wat te drinken, mijn blog te schrijven of gewoon te kijken hoe het dagelijks leven aan me voorbij trekt. Dan zie je ook meteen dat dat dagelijkse leven voor velen niet altijd even gemakkelijk is. Voortdurend lopen er mensen, vaak ook jonge kinderen, het terras op die iets te koop aanbieden, om zo een beetje geld te verdienen. Ze verkopen van alles, dragen dit meestal in grote schalen of emmers op hun hoofd; gekookte eieren, vleesspiezen, riemen, toiletartikelen, t-shirts, GSM's, lappen stof, contactdozen, zaklampen en ga zo maar door. Je hoeft eigenlijk niet te gaan winkelen maar je gaat gewoon op het terras zitten en de 'winkels' komen vanzelf naar je toe.
Sommigen vinden dit vervelend, irritant zelfs, maar ik kan dit wel waarderen. Ze doen hun best, zijn zelden opdringerig en lopen volgens mij niet voor hun plezier heel de dag door de stad met hun koopwaar.
Een ander fenomeen waar je keer op keer tegenaan loopt is dat er voortdurend gedoe is met wisselgeld. Niet zelden levert het een probleem op wanneer ik betaal met een biljet van CFA 2000,- (ca. ?3,-). Het wisselgeld moet dan overal vandaan worden gehaald en soms lukt het gewoonweg niet.
Ik vind dat best wel moeilijk om mee om te gaan. Voor ons zijn het bedragen van niets, voor de mensen hier ligt dat anders. Maar om het nou steeds maar te laten zitten...? Want regelmatig, wanneer ik zeg dat ik mijn wisselgeld toch echt wil hebben, kan het ineens wel; toveren ze nog ergens een potje met geld tevoorschijn.

Het zal geen verrassing zijn dat ik ongelooflijk veel water drink, vier a vijf liter per dag haal ik met gemak. Dat wordt hier verkocht in zakjes van 0,5 liter(? 0,04 / zakje). Dit water is gegarandeerd zuiver en wordt ook heel veel gedronken door de lokale bevolking. Na een intensieve campagne zijn velen er van doordrongen dat het beter voor de gezondheid is om dit water te drinken ipv water uit bv de kraan of put. Ze noemen het hier 'pure water', uitgesproken op zijn 'Engels'. In Ghana, Engelstalig, levert dat geen problemen op wanneer ik het bestel. Maar in Togo en Benin, beide Franstalig, zorgt dit nog wel eens voor wat hilariteit. Zij hebben dit 'pure water' enigszins verbasterd tot iets wat ik wel probeer maar kennelijk niet kan uitspreken. Wanneer ik poog het te bestellen gebeurt het niet zelden dat ze me meewarig of vol onbegrip aankijken of spontaan in lachen uitbarsten. Maar, het maakt niets uit, uiteindelijk lukt het me steeds weer om mijn broodnodige water te bestellen; en het heeft nog nooit zo goed gesmaakt als deze vakantie!

Op woensdag ben ik vertrokken uit Kara. 's Nachts wakker geworden door een groep luidruchtige Amerikanen die de verkiezingen in hun land wilden volgen. Maar ik wilde slapen en dat heb ik ze, misschien niet zo vriendelijk, duidelijk gemaakt. Ze steunden de Democraten dus waarschijnlijk waren ze gezien de ontwikkelingen vanzelf wel stil geworden; maar dat wist ik toen nog niet! Voordat ik opstap heb ik nog snel even de uitslag van deze presidentsverkiezingen meegepikt; en dat is wel even schrikken zeg! Wat gaat er nu gebeuren????
Vandaag wil ik tot Nadoba te komen, tegen de grens met Benin. Onderweg wil ik dan ook weer een plaats bezoeken die op de Unesco Werelderfgoed-lijst staat, Koutammakou.
Bij vertrek, iets na half acht, is het nog maar 24